Het schilderij van Wilma van der Zeijden, in de tentoonstelling “Zoals een boom…”, hangt pontificaal aan het begin van de rij, naast het liturgisch centrum aan de kosterskant.
Als je voor het schilderij gaat staan en het op je in laat werken, valt vooral de kleur geel op. Zowel in de zandkleurige ondergrond als in de bladeren van de twee platanen is die tint overheersend. Deze twee rijzige bomen staan al zolang Wilma en haar man in het appartement aan de Louise Kerlinghof wonen op gezichtsafstand. Ze stonden al een eeuwigheid voor de toenmalige Pauluskerk, en Wilma heeft samen met andere bewoners van de 18 gebouwde appartementen er voor gezorgd dat die levensduur in ieder geval met enige decennia verlengd is.
Het schilderij heeft de titel: ‘mijn platanen’ en dat drukt precies uit hoe Wilma zich verhoudt tot deze bomen. Het zijn niet haar bomen, maar het zijn bomen die zichtbaar willen zijn voor iedereen, als echt behorend bij die plek en geworteld in die grond.
De twee platanen lijken, als je goed kijkt, wat naar elkaar toe te buigen of wellicht een klein sprongetje te maken zonder dat iemand het ziet. Dat de bomen in beweging zijn vertelt de schilderes ook: ‘Bladeren van platanen komen pas laat in de lente helemaal uit en verliezen die bladeren pas als de andere bomen al kaal zijn. Dat betekent dat er zich al vanaf het vroege voorjaar een lichtspel afspeelt tussen de bladeren, de stam, de grond er omheen en de mensen die daar naar kijken.’ En Wilma kijkt iedere dag naar haar platanen en zij groeten in stilte zachtjes wuivend terug. Ze weten immers wie ervoor gezorgd heeft dat zij daar nog staan!
Len Borgdorff heeft in ijltempo een speels gedicht bij het schilderij gemaakt onder de titel: ‘Mevrouw’. Een strofe daaruit: ‘En als je slapen gaat? Wij zullen zachtjes doen wanneer je slaapt. Vertrouw ons maar, we zullen op je wachten.’ Om haar verbondenheid met deze twee bomen tot uitdrukking te brengen heeft Wilma materialen gebruikt en technieken toegepast die die verbintenis helder laten zien. Zo heeft ze zand uit de Sahara gebruikt dat samen met lijm de ondergrond vorm en kleur geven. Dezelfde lijm zie je ook terug op sommige randen van de bladeren en van de bast. Ook heeft ze dunne katoenen draden gebruikt om reliëf aan te brengen in de textuur van bast, takken en kroon.
Wat Wilma met het kleuren- en lijnenspel vooral wil oproepen bij ons als kijkers is genieten. Genieten van de bomen om je heen. Zij is opgegroeid in Zeist aan de rand van het bos. De bomen hebben vanaf haar jeugd naar haar gewuifd. Nu wuift zij iedere dag trouw naar haar platanen als deze haar in de morgen toeknikken. De zon komt op, een nieuwe dag begint.
Bas van den Berg
