Op de radio zingt Eric Idle dat we altijd naar de vrolijke kant van het leven moeten kijken. Het wordt gezongen door een van de vele mannen die samen met Brian aan een kruis gebonden zijn. Het is een vrolijke variant op het lijdensverhaal zoals we dat uit de Bijbel kennen. Daar wordt van de gang naar het kruis een veel tragischer en realistischer beeld gegeven.
De film Monty Python’s Life of Brian zag ik pas jaren na zijn première; ik vond die persiflage aanvankelijk namelijk maar niks. Zoiets rook naar heiligschennis. Heel in de verte leeft bij mij dat idee nog wel een beetje, maar veel minder dan toen in 1979. Toen stond ik met mijn opvatting niet alleen, want de film werd op vele plaatsen verboden. Hij zou er ook niet geweest zijn als George Harrison van de The Beatles de boel niet had gefinancierd: ook geldschieters durfden de productie van de film niet aan.
Brian komt er in de film uiteindelijk helemaal niet zo slecht af en zeker wordt in hem Jezus niet belachelijk gemaakt. Schimpscheuten gaan naar degenen die de macht hebben en willen behouden, naar degenen die onverkort vast willen blijven houden aan standpunten die in onze veranderende wereld aan herziening toe zijn, naar de kuddedieren en meelopers die mensen kunnen zijn. Door zijn lichtheid voert de film tegelijkertijd weg van de cynische wereld waarin wij leven. Je weet wel, die waarin geen ruimte bestaat voor vreemdelingen, mensen in blauwe pakken elkaar verketteren, ons verlangen naar vrede naïef lijkt te worden. Enfin, die donkere andere kant dus.
‘lways look on the bright side of life kwam vandaag als nieuwkomer terecht op nummer 52 in de Top 200 van klassieke filmmuziek.
Len Borgdorff
