De titel Bruiloft verwijst naar de bruiloft van hemel en aarde, zon en zee. De vier lyrische essays in deze bundel gaan vooral over de liefde voor het leven en over de verbinding met de overvloedige natuur. De natuurbeschrijvingen zijn vooral aards en lichamelijk gericht, maar de bruiloft van zon en zee haalt ook de hemel naar de aarde. De vijfentwintigjarige Camus zoekt naar verzoening tussen zijn uitbundige liefde voor het leven en de dood en sterfelijkheid van al wat leeft.
Griekse mythen
Camus had meer met Griekse mythen dan met christelijke mystiek. Hij zocht een alternatief voor de moderne westerse maatschappij en vond die in de cultuur van de oude Grieken en hun erfgenamen, de Romeinen. Die verbindt hij met Romeinse ruïnes overgebleven in Algerije zoals in zijn geliefde Tipasa.
Bruiloft in Tipasa
Het eerste essay gaat over een plek aan de kust waar hij graag komt Tipasa, een oude Romeinse ruïnestad overwoekerd met begroeiing. Hij schrijft over ‘het recht om mateloos lief te hebben’. Tegen de achtergrond van de rimpelloze zee daalt het licht neer op het ruïnerijk. Camus loopt er als toeschouwer langs met zijn vriendin:
“De grootse ongebondenheid van de natuur en de zee maakt zich van mij meester. … ik open mijn ogen en mijn hart voor de ondraaglijke grootsheid van de brandende hemel. Het is niet zo eenvoudig te ontdekken welke mogelijkheden men werkelijk in zich draagt. … Ik houd hartstochtelijk van dit leven…, het maakt me trots om mens te zijn.”
Bas van den Berg