Na de inspirerende Vierkrachtviering “De vrijheid om ‘nee’ te zeggen” gingen weer 25 mensen in 7 huizen met elkaar in gesprek. Dat deden ze met een lekkere kop soep, die zó vanzelfsprekend werd aangeboden dat je daar echt geen ‘nee’ tegen kon zeggen! Sprinkhanen waren er niet, wel heerlijke -Portugese- broodjes en Limburgse vlaai.
Er werd nagepraat over de viering, over het prachtig gezongen The Sound of Silence en het bewerkte Shaffy-lied Het is stil in de woestijn. Over de zegen die bij het begin al rijkelijk werd uitgedeeld en over het verhaal van het meisje dat haar vader zegt dat je de sterren niet kunt kopen….(lees hier het verhaal)
Okke’s voorstel om met neonletters “DE WAARHEID IS VAN NIEMAND” op de gevel van de kerk te zetten, werd niet door elk groepje omarmd. Sommigen zien er een prachtkans in om mensen uit te nodigen met elkaar van gedachten te wisselen over het niet-vanzelfsprekende. Of om in stilte over die spreuk te mijmeren. Het is in elk geval een goed tegenwicht tegen de kerk die meent dat ze de waarheid in pacht heeft.
Anderen waren terughoudender – ‘je zult toch echt wel iets als waarheid moeten aannemen’ – of vonden het weinig uitnodigend. Men vroeg zich af of met die waarheid misschien ‘God’ wordt bedoeld? Als dat zo is, kun je dat beter ook maar zeggen, toch? En wat dan te doen met de uitspraak van Jezus die zegt dat hij ‘de waarheid’ is? Zou er niet eerder “GOD IS VAN NIEMAND’ moeten staan? Misschien is helemáál geen slogan wel het beste. Zo’n tekst krijgt immers pas zeggingskracht als je daar in een viering samen betekenis aan geeft? Een viering waarin je ruimte schept voor het ongehoorde, het niet vanzelfsprekende?
Zijn er situaties waarin je het aandurfde om ‘nee’ te zeggen tegen het vanzelfsprekende?, was een andere vraag.
Er werden situaties op het werk genoemd, bijvoorbeeld een gewaagd voorstel aan je baas doen, om op die manier meer ruimte voor gesprek onder medewerkers te creëren of waarbij je een taboeonderwerp toch op tafel legde. Maar ook situaties waarin het makkelijker is om de groep, de meerderheid te volgen i.p.v. een eigen afweging te durven maken. “Ja’ zeggen tegen het niet-vanzelfsprekende, ja, dat doe je af en toe wel, maar toch: vaak overheersen toch de veilige keuzes…….
Zou je een sprong in het onbekende durven wagen, zoals de sprinkhaan in de viering? Die vraag riep veel op. Wil je eerder dan je 67ste met pensioen gaan? Wat komt er dan op je pad? Geen inkomen tot aan je pensioenleeftijd? Misschien verander je van baan of functie; maar als dat nu niet bevalt? Toch, als je dat waagt, zei iemand: ik heb er erg veel van geleerd, ook al maakte je soms niet de goede keus. Ook was er bij sommigen wel het verlangen naar zo’n sprong in het diepe en onbekende. Toch waagden de meesten eerder kleinere stapjes dan van die grote (sprinkhaan)sprongen. Omdat het ons (te) goed gaat?
De sprinkhaan was in elk geval een goede metafoor, die zeker te denken geeft. Al was er ook iemand die letterlijk al volop sprinkhanen, rupsen en vliegende mieren had gegeten!
Mariëtte, Marjan, Ruud, Albertine, Johan,
Gera, Eveline, Kersten, Jan, Marry, Marjan, Len,
Annette, Alie, Sjouktje, Gerrit V. & Gerrit G., Bas,
Harma, Peter, Marianne, Nico, Petra, Dirk en Ineke
