“Spreek ons niet allereerst aan op ons tekort aan geld en lidmaten,
maar op ons tegoed als gemeenschap, warmte en taaiheid; …*
‘Een dapper zootje ongeregeld!’ is de titel van het boek van ds Paula Irik dat ik onlangs las. Een boek over ‘kerkzijn in en met de buurt‘ vanuit een kleine kerkelijke wijkgemeente in een achterstandswijk in Amsterdam. Een zeer inspirerend boek! Ruim 30 jaar geleden uitgegeven, maar bepaald niet achterhaald: het zou kunnen werken als een spiegel voor ons, als Tuindorpkerkgemeente op weg naar gemeente-zijn in de geest van ‘Heart Edge’ van Samuel Wells.
Want in die Nassaukerk, met een dalend aantal leden en weinig inkomsten, is een ‘gammel groepje’, zoals Irik het liefkozend noemt, op weg gegaan, de buurt in, de wijk in. En zij heeft daar engelen op haar pad gevonden: daklozen, armen, alleenstaande moeders, mensen zonder werk, migranten en andere mensen aan de rafelrand van de maatschappij. Met deze mensen hebben zij zich weten te verbinden, samen met andere buurtbewoners en ad-hoc clubjes, vanuit het geloof dat niemand een eiland is. Dat je pas mens bent in relatie met anderen, dat je kunt leren van elkaar en elkaar kunt verrijken. Vanuit de kledingbank, de soepbus, het stoelenproject, het juridisch spreekuur, maar zeker ook vanuit de zondagse kerkdiensten waar dat dappere zootje ongeregeld weer hoop kreeg als de wanhoop het dreigde te winnen. Waar Gods woord een lamp voor hun voet was en Jezus hun liet zien dat de wonderen de wereld niet uit zijn, als je ze maar wilt zien en er maar in wil geloven!
Hoe zou dit dappere zootje ongeregeld ons de moed kunnen geven om onze kerk open te stellen en de wijk en de stad in te gaan?
Ineke van Keulen
* citaat uit ‘Een dapper zootje ongeregeld’ (p.64) ter profilering naar de Centrale Kerkenraad.
