Vanaf mijn zestiende kwam ik al liftend ook buiten de grenzen en zo zat ik regelmatig in een auto met een Christophorusmedaillon. Soms hing het aan een kettinkje, meestal was het op het dashboard geplakt. Eén keer, tijdens een lange rit, heb ik in plaats van naar de voor mij vreemde omgeving te kijken bijna alleen maar naar zo’n penninkje zitten staren. Een verzilverd plaatje met daarop die man met zijn staf in zijn hand en dat kind op zijn rug. Veel groter dan een kwartje was die penning niet.
De chauffeur sprak niet al te snel; in dat opzicht hield hij er rekening mee dat ik geen Franse jongen was. Maar hij bleef praten. Zo nu en dan vroeg hij wat ik van iets vond, al was dat meer om zijn eigen opvatting bevestigd te horen. Het ging over de studentenopstanden in Parijs, over Sartre, over Marcuse en over Daniel Cohn Bendit en over president De Gaulle natuurlijk. Allemaal zaken die in 1969 nog naijlden. Gelukkig had ik op dat punt het nieuws een beetje gevolgd en ook had ik wat van Sartre gelezen. Het was duidelijk dat de chauffeur me wat ouder had ingeschat dan ik toen was. Ook leerde ik dat het voor een Nederlands jongetje veel makkelijker is om in het Frans over politieke en andere gewichtige zaken te praten dan over het onderhoud van je achtertuin.
Intussen keek ik dus maar naar die Christoffel voor me. Hij was mijn houvast tijdens die rit. Wat wel wat vreemd was voor een jongen uit een gereformeerd nest die de wereld wilde aanvallen. Waarom had die man naast me met zoveel mening en overtuiging in zijn lijf trouwens ooit die afbeelding op het dashboard van zijn Volkswagen Kever geplakt?
Omdat hij nog niet klaar was met zijn referaat reed hij verder door dan gepland en uiteindelijk zette hij me af op een punt waarvandaan ik mijn reis volgens hem heel goed kon voortzetten.
Sinds die tijd gaat op reizen Christoffel met me mee. Niet op een medaillon, nee, stiekem, in mijn hoofd, als de rustgevende gedachte dat je niet alleen bent onderweg, maar dat je gedragen wordt. Als een engel kun je zeggen, als een stukje god dat zich in cognito, in de vrolijke gedaante van een vroegmiddeleeuwse kluizenaar, wonderwel thuis voelt op de Route du Soleil of op een stoel in de economyclass en die daarom met je meereist.
LB
Ps. Toelichting bij de penning. Het randschrift vertelt dat je met een gerust hart op weg kan als je naar Christoffel kijkt. In de middeleeuwen kwam je in steden regelmatig een groot uitgevallen beeld van deze heilige tegen. Niet alleen omdat volgens de legende Christoffel of Christophorus heel groot was, maar ook om ervoor te zorgen dat zijn beeltenis jou niet zou ontgaan. Het volksgeloof zei dat wie een afbeelding van de Christusdrager die dag op haar of zijn reis tegen allerlei rampspoed beschermd zou zijn.
