Wie wel eens in Schotland was, zal het waarschijnlijk met mij eens zijn: je voelt er de eeuwenoude geschiedenis. Niet alleen van de kastelen en de landgoederen, maar juist ook die van het gesteente en de rotsen. Hemel en aarde zijn niet echt gescheiden, maar druppelen in elkaar over, zo lijkt het. Of zoals George McLeod van de Iona community het ooit zei: er zit maar een dun vloeipapiertje tussen.
Zeker op de Orkney Islands in het hoge Noorden kun je dat ervaren. En dan weet ik weer: hier is de Levensbron, de Altijd Nabije aanwezig.
Terug in Nederland moet ik wennen aan de volle straten en wegen, de drukte en de lucht vol fijnstof. En ik zoek naar woorden, naar muziek, naar stilte en beweging om God ook hier tegen te komen. Want ook hier kan ik het mysterie ervaren, als ik me maar openstel….
Een gedachte uit Iona:
God, aanwezig in elk mysterie,
ons vasthoudt in tussenruimtes
dun genoeg om hemel en aarde
te verstrengelen.
God, in elke stilte diep genoeg
om een ruimte te openen
die de randen van geest en materie
samentrekt.
God in ieder licht,
duisternis en heerlijkheid,
die regels van onze theologie
doorkruist met een verhaal.
Mogen we elkaar ontmoeten op de grens
waar al wat rationeel is zich vermengt
met vormen van verbeelding,
waar rigide systemen opnieuw
geschetst worden in andere kleuren,
zodat we waarlijk kunnen opbloeien. Roddy Hamilton – Autumn