Aanstaande zondag is de laatste zondag van het kerkelijk jaar, de laatste zondag voor advent. We keren terug naar ons vroegere gebruik om op die zondag de mensen te gedenken die wij zijn kwijtgeraakt. Het afgelopen jaar, of eerder. De mensen die wij niet willen en kunnen vergeten.
Voor de gedachtenisdienst van een jaar of vijfentwintig geleden schreef ik onderstaand gedicht. De tekst is een beetje opgeschud.
Gedachtenis
Je ging – en in de kamer van mijn hoofd
rommelden vragen waarop
geen antwoord kwam.
Je ging, je werd van stilte, bent voorbij.
Je maakt de leegte vierkant aanwezig
en gek genoeg blaast wind zo nu en dan
een plukje van je haar omhoog
net als die keer dat ik je nakeek door het raam.
Niet jij, alleen dat plukje en die wind en weg.
Of ik zie flarden van je in passanten.
Ze zitten in de bus, komen een winkel uit.
Ik zie je in mezelf, in wat ik van je overnam,
toen al of pas nu. Er komt een gen aan ’t licht
waarvan ik niet wist dat jij en ik elkaar zo na.
Vanmorgen, hier, ik zat aan tafel met de krant,
hoorde ik je zeggen wat je zei
als je de telefoon aannam, heel helder,
maar het was zo voorbij.
De toon, het woord of het gebaar, zelfs de manier
waarop ik ademhaalde als wij samen waren,
het onder ons van jou en mij.
Met jou ging ook een deel van ons, van mij voorbij
Ik ben je kwijt. Jij bent van tijd
die ik niet ken. En jij? Wat zie je nog van mij?
En hou je waar ik niet kan zijn van mij?
Ik weet het niet. Je bent ver weg, zo ver
dat ik nog enkel zachtjes met je praten kan.
Je antwoordt niet, maar hoor je mij?
En U, God van het andere Jeruzalem,
en God van tijd tot tijd, van hier en nu en eeuwigheid,
verstaat U mij?
Vergeet u alstublieft wie leven niet,
wees ons nabij. U zei dat wij door U dwars door de tijd
van nooit vergeten en van altijd leven zijn, de dood voorbij.
Help ons dan hier en houd
wat ons te boven gaat in leven.
En laat ons ooit weer samengaan:
de levenden en U, U en wie zijn voorgegaan,
U, jou en mij
Len Borgdorff
