Na afloop van de Vierkrachtviering “Van toeval naar wonder” gingen we twee aan twee op pad, als de leerlingen van Jezus. Anderen picknickten op een bankje of op een tuinterras. We spraken over wonder, toeval, verwondering en hoe je het mysterie kunt bewaren en het vuur in de doornstruik brandend zou kunnen houden.
Verwonderd merkten we dat er soms engelen op ons pad komen, juist als we ze nodig hebben. Of dat een beslissing die eerst nogal negatief leek, achteraf de juiste keuze blijkt. Heeft dat zo moeten zijn of is het toeval?
Een moment van verwondering dat elk jaar de natuur weer uitloopt; we herkennen het majestueuze werk van de schepper van hemel en aarde.
En wat een groot wonder is de geboorte van een kind!
Het mysterie van het splijten van de Rietzee, zodat het volk Israël erdoor heen kon trekken, weg uit het slavenland, een wonder als dat van de doornstruik die niet verbrandt.
En: de organisatie en voorbereiding van wéér een nieuwe Vierkrachtviering, telkens weer een wonder van energie en noeste arbeid!
Verwondering is kleiner dan wonder en heeft een minder zware lading. In de oorlog in Oekraïne hopen we op een groot wonder, opdat er vrede komt. Maar wat kunnen wij hierin doen? Zeker toch bidden voor vrede, elke dag weer. Laten we de kracht van het gebed niet onderschatten, niet in ons eigen leven, maar ook niet op het wereldtoneel.
Wie een wonder ervaart, voelt ook vaak dankbaarheid. Omdat je gelooft dat het geen toeval is wat er gebeurt, maar een knipoog uit de kosmos of een handje van God.
We constateerden dat je wel moet oéfenen om het wonder in de kleine en de grote dingen te zien, je moet er oog voor krijgen. Zou het helpen om elkaar er steeds op te wijzen en samen vanuit de kracht van het gebed wonderen te herkennen, waarin de hand van God ons leidt?
We merkten dat het zinvol is dit soort gesprekken te voeren met elkaar, het verbindt ons met het mysterie van de Naam “Ik ben er bij betrokken”.
Kersten, Pauline, Jan, Marja, Bas, Tineke, Sjouktje,
Johan, Paul, Aletta, Gera, Marjan, Riet en Ineke
