In de zomer van 2022 hangt er in de kerk een tentoonstelling met werken van gemeenteleden rond het thema Pelgrimage. Elke week lichten we één of twee makers met hun werk uit op de website. Vandaag is Len Borgdorff aan de beurt.
Doel
Stap telkens in de mal
waarin ik pas. Achter mij
aan loopt lucht.
Ik droom van waar ik kom
en waar ik opga in
geen mens weet wat.
Pelgrimspad / Boom onderweg
Dit is de boom die op veel foto’s staat
maar niet wordt opgemerkt. De blaren die
verstopt zijn in de duurste schoenen komen
hier aan het licht en worden doorgeprikt.
Iemand maakt daar een foto van.
Je plakt een pleister voor je verder gaat.
Dit is de boom die op veel foto’s staat.
Je stappenteller geeft op deze plek,
juist nu je ernaar kijkt, een rond getal.
De afstand tot dat wat je, opgelucht
of niet, achter je liet, staat hier in bloei.
Je krijgt een appel of wat brood met kaas.
Dit is de boom die op veel foto’s staat.
Een weldaad voor je onderrug: de stam,
wanneer je op de wortels zitten gaat.
Je krijgt je stijve nek met moeite naar
omlaag. Wanneer dat is gelukt dan doe
je eventjes je ogen dicht. Je zucht.
Dit is de boom die op veel foto’s staat.
Je draait daarna je hoofd omhoog. Omhoog
totdat je blik mag zweven door het blad.
Je staat weer op. Je zet je stok rechtop,
je rugzak komt ernaast en daar maak jij
een foto van. Voor thuis, voor straks, voor ooit.
Dit is de boom die op veel foto’s staat.
Het pad dat wacht ziet er wat frisser uit.
Je zwaait je rugzak om, de veter met
de schelp die om je nek hangt, trek je recht.
Je loopt weer door, de boom voorbij die op
veel foto’s staat en niet wordt opgemerkt.
De weg der zaligheid
Er komen tekens die vertellen dat
de berm waarlangs je voeten gaan
een weg is ergens heen.
Zo nu en dan komt je een fiets voorbij
met tassen links en rechts en onderwijl
drukt je rugzak je schouders, klemt een band je hart.
Je praat ook wel met iemand onderweg
die je een dag daarna opnieuw ontmoet
en na een nacht niet meer.
Je bent heel erg van schoenen, boordenvol
voet, je knieën walken talkie met je heupen.
Je bent een van zwaarte zo zalige vlo
dat je luchtledig wordt, los aan elkaar
gehaakte flarden onderweg voor ogen
die geen nu en hapjes ergens die niet hier.
Daar weer wat streepjes aankomst dwars doorheen
waar iemand die nooit van je wist een teken
op je voorhoofd drukt – waar je je stempel krijgt.
Dan ben je af.
