“Liefhebbende mensen hebben de tijd. Liefhebbende mensen nemen de tijd. Tijd is een basisvoorwaarde om lief te hebben. Om te bewaren en te dienen. Gods tijd is een tijd van overdaad in het kleine. Van diepe, gelaagde en zorgvuldige tijd. Verticale tijd zou ik het willen noemen. Als je op het punt waar je bent, de diepte van de tijd kunt zoeken en vinden, heb je meer te delen én te ontvangen in de breedte.”
Deze woorden las ik bij Claartje Kruijff in Een God die in mij gelooft. Ik moest daarbij denken aan een speciale ontmoeting. Wij zaten enkele jaren geleden op een nietszeggende camping in een weinig inspirerende omgeving. Tegenover de camping lag een bos, waar een pad omhoogliep langs een hermitage. We besloten dat pad te verkennen. Halverwege was een man in een blauwe overall bezig met snoeiwerk. Het bleek de monnik van de hermitage te zijn. Toen we hem groetten, legde hij zijn gereedschap neer en we raakten in gesprek. Diepgaand. Ik weet niet meer waar het over ging, maar ik heb altijd onthouden dat hij volledig gefocust was op ons en dat er een ontzagwekkende rust van hem uitging.
Zo zou ik willen communiceren.
Sjouke Sytema