Tijdens de godsdienstles vertelde dominee Van Dijk dat in sommige gezinnen de kinderen van meet af aan gezegd werd dat Sinterklaas niet echt was. Want als een kind het geloof in de sint zou verliezen, zo was de redenering, dan was het maar een volgende stap om ook niet langer in God te geloven.
De dertienjarige die ik toen was, keek daar vreemd van op. En eerlijk gezegd doe ik dat nog wel. Al kan me wel voorstellen een kind God en de sint door elkaar haalt. Of iemand anders. Dat heb je nou eenmaal en al helemaal met een heilige als Sint-Nicolaas, die in opdracht of ter meerdere glorie van hun schepper veel moois en ook wel wonderbaarlijks deed.
Misschien is het wel een beetje jammer dat we het oorspronkelijke geloof in de heilige bisschop van Myra zijn kwijtgeraakt. We zouden niet alleen wat van hem kunnen leren, we zouden ook wat meer durven vertrouwen op van God gegeven menselijke kracht.
Het kind in dit gedichtje houdt zich daar allemaal niet mee bezig.
5 december
Opa is God. Ik houd het pakje
natuurlijk stevig in mijn handen.
Het is voor mij. Maar ik heb ook wel door
dat aan het openmaken geen beginnen is
zolang mijn opa woorden leest
waarvan ik niets begrijp. Dus wacht ik
vroom, terwijl de grote mensen lachen
om wat opa zegt. Zij snappen hem.
Hij staat ze nader, want hij is hun vader.
Dichter bij God zijn zij.
Maar dit pakje is voor mij.
Len Borgdorff
