Hoe ziet het landschap er uit dat jou het meest vertrouwd is? Waarschijnlijk lijkt het vaak op de omgeving waar je geboren bent en tot pakweg je twaalfde hebt gewoond. Het maakt verschil of dat de stad was met zijn met z’n drukte of het vlakke en lege platteland met een verre horizon en altijd tegenwind als je op de fiets naar school moest.
Het ene is het bekende en voelt aan als ‘thuis’; het andere is het onbekende en vreemde. Maar onbekend en vreemd kan ook nieuwsgierig maken. Dat was het geval bij Dieuwke van Vulpen. Van haar hangen vier schilderijen op de expositie die alle vier stukjes bos voorstellen.
“Als kind vond ik een bos reuze interessant”, vertelt ze. “Bij ons in de buurt waren helemaal geen bossen, het was kaal polderland. Als we weleens over de Veluwe door een bos reden zat ik altijd heel nieuwsgierig te kijken: Wat gebeurt daar allemaal tussen die bomen? Wat kom je daar tegen? Zijn er nog wilde dieren? Wie wonen daar? Als kind denk je aan sprookjes, aan verdwalen en bij een eenzaam huisje tussen de bomen kun je allerlei verhalen verzinnen.”
Zo kan een schilderij van een bos ook extra betekenis krijgen: een beeld van het leven waar jij zelf een weg moet zoeken. Als er nog geen platgetreden paden zijn, moet je op onderzoek uit. En je weet niet waar je terechtkomt. Misschien verdwaal je wel. Zou je niet liever thuis blijven, bij het vertrouwde en bekende?
Maar dit bos ziet er niet onheilspellend uit. Integendeel, het is een vriendelijk bos. Licht en uitgevoerd in vrolijke kleuren. Is dit bos een beeld voor ‘het leven’? Het zou zomaar kunnen, want het kreeg als motto mee “Zoekt en gij zult vinden”. Dat is het geen waarschuwing, maar een uitnodiging. Er kan zomaar iets verrassends gebeuren als je het vertrouwde achter je laat.
Ype Viersen
